En willens en wetens maken we haar iedere dag, niet tegenstaande al onze aangepaste (of ontkennende!, uitgestelde!, of: ‘helaas niet haalbare!’) klimaatdoelstellingen, zieker en zieker. Alsof... het onze tijd ‘wel zal duren’. Alsof... we geen verantwoordelijkheid dragen jegens onze toekomstige generaties...

Daarom is, denk ik, een ècht fundamentele ommezwaai nodig. Een levensfilosofie waarin de moderne mens zich opnieuw verbindt met de aarde en de natuur.

Niet om nu eens lekker een potje te gaan zitten filosoferen, maar om leven en denken bij elkaar te houden en op elkaar te betrekken. Al was het maar voor de toekomst van de nog komende generaties!

Vandaar dit doek - met dit min of meer verstilde protest: